Lloa - Mindo ævintýr

Jáh, verð greinilega að bíða með að koma inn myndum.. En já. Ég fór í þriggja daga göngu þarsíðustu helgi með sex öðrum sjálfboðaliðum. Við vorum sko hard kor. Með tuttugu kílóa bakpoka og tjöld á bakinu lögðum við af stað frá litlu fjallaþorpi, Lloa, inn í fjallgarðinn. Ferðin hófst í tæpum 11,000 fetum og við sáum fátt vegna þess að skýjin umluktu okkur nánast allan tímann. Við gengum meðfram fjallinu , og leiðin lá niður. Ferðinni var heitið niður í 4,000 fet til bæjar sem heiti Mindo. Smám saman tók gróður að vaxa meðfram veginum sem við gengum, og umhverfið varð hlýlegra. Við gengum í nokkrar klukkustundir áður en á okkur lenti hellidemba, og við ákváðum að láta þetta gott heita fyrir daginn. Við fundum stað til að tjalda á hjá niðurrifnu húsi sem leit ágætlega út. Þurftum reyndar að berja af okkur nokkur lamadýr sem kom í ljós að bjuggu þarna. Undir lok dagsins vorum við samt blessunarlega orðin ágætir vinir, menn og lamadýr. Nóttin var gullfalleg þarna, allt upplýst af eldflugum hvert sem litið var og himinninn heiðskýr og stjörnubjartur. Morguninn eftir vöknuðum við við að sólin kom upp um sexleitið. Borðuðum morgunmat (brauð og túnfiskur í öll mál), og héldum í hann aftur. Þennan dag var mikið gengið og umhverfið breyttist á örskotsstundu úr hálendi í frumskóg. Laufblöðin á trjánum urðu meiraðsegja nógu stór til að fela sig á bak við þegar kom að pissupásum. Skordýrin urðu ótrúlega exótísk, og ég sá margar verur sem ég man bara eftir að hafa séð í dýralífsbókunum hans Grétars þegar ég var lítil.
Við lentum þó í ýmsum hindrunum á leiðinni. Kom í ljós að leiðarlýsingin sem við vorum að fara eftir var tíu ára gömul, og margt hafði breyst síðan þá.. og þá allra helst árfarvegir. Við þurftum að vaða yfir margar ár á nærbuxunum með bakpokana á hausnum, en þegar við komum að einni um hádegisbil, varð okkur ljóst að sú aðferð væri úrelt. Áin var allt of vatnsmikil, og engin leið yfir. Þegar við stóðum og göptum á þetta, veltum fyrir okkur hvort við þyrftum að snúa við, varð á vegi okkar gamall maður sem var ekkert smá glaður (og hissa) að sjá hvítt fólk á ferðinni. Hann skaust í burtu, og kom til baka stuttu seinna með tvo múlasna. Nett smeyk, ákváðum við að þetta þyrfti samt að vera það besta sem við gætum gert í stöðunni. Það væri annaðhvort þetta, eða að snúa við. Við festum bakpokana okkar á einn múlasnann, tvo og tvo í senn, og fórum, eitt og eitt, yfir á hinum múlasnanum. Það kom í ljós að við hefðum aldrei komist yfir án þessa, því jafnvel múlasnarnir voru nærri falli á leiðinni yfir. Þegar þessu var loksins lokið önduðum við léttar, vinkuðum manninum bless, og bundum fimm dollara við annan múlasnann áður en við sendum þá yfir til eigandans síns (sem varð yfir sig ánægður).
Jæja, svo ætluðum við að halda göngunni áfram, en komumst eftir mikla leit og vesen að því að slóðinn var nokktum metrum fyrir ofan okkur. Við enduðum þessvegna á því að þurfa að klifra eitt stykki klettavegg, koma okkur vel fyrir í þverhnípinu, og færibanda bakpokunum upp.

Eftir þetta tók slóðinn að verða óljósari, því við gengum beint inn í frumskóginn og allt varð dimmt og rótgróið. Þar endaði ég á að leiða hópinn með trjágrein í hendi sem ég þurfti að sveifla fyrir framan mig allan tímann til að rífa niður köngulóavefina sem voru við hvert fótmál. Talandi um að þurfa að losa sig við pempíuskap. Á endanum var ég orðin það hörð að ef ég sá risastórt grænt, gult, rautt blátt eða marglitað kvikindi skríða niður eftir handleggnum á mér, var því bara dustað af án minnstu hræðsluviðbragða. (bújaggasjei!).
Frumskógurinn fór síðan að verða drullugari og drullugari, og síðustu tvo tíma dagsins vorum við öll vaðandi í leðju uppfyrir hné. Stígvélið hennar Jóhönnu og sandalinn minn urðu bæði eftir í kviksyndi -engar áhyggjur mamma, það var ekki nógu djúpt til að gleypa okkur heil. En það var fyndið að brölta upp úr því (láta toga sig öllu heldur).
En eftir einn tíma af drulluvaði kom regnskógarigningin af fullum krafti. Þeir partar af okkur sem enn voru þurrir rennblotnuðu á örskotsstundu. Í rigningunni gengum við í rúman klukkutíma, því hvergi var hægt að tjalda, og við höfðum ekki séð hús síðan um morguninn. Þegar myrkrið var að leggjast yfir gengum við loksins fram á stórt hlið með gaddavírsgirðingu allt um kring. Hinum megin komum við auga á hús, og hugsuðum okkur ekki um tvisvar, heldur stukkum yfir hliðið til að biðja um gistingu. Við komumst hinsvegar fljótt að því að þarna var enginn, en staðurinn var algjör paradís. Viðarhús með risastórri verönd þar sem við flýttum okkur úr blautu fötunum, og hlýjuðum okkur í svefnpokunum á meðan við gæddum okkur á túnfisk og hörðu brauði. Það var yndislegt að vera húsatökumaður.

Við vöknuðum rétt fyrir fimm morguninn eftir. Þriðji og síðasti dagurinn, og margir kílómetrar eftir. Það var ennþá niðamyrkur þegar við pökkuðum saman tjöldunum, stungum blautu fötunum og svefnpokunum í risabakpokana og borðuðum morgunmat (brauð og túnfisk..). Þegar birtan fór að læðast in skrifuðum við þakkarbréf til eiganda hússins og skildum eftir fimm dollara til að lækna samviskubitið. Í morgunhúminu héldum við svo af stað, og fundum skyndilega öll fyrir því að við höfðum verið að ganga síðustu tvo dagana. Harðsperrurnar voru gífurlegar, svo við tölum ekki um hælsærin og blöðrurnar sem voru búnar að myndast á flestum fótum. Við höltruðum í gegnum fyrsta hálftímann, en svo fóru fæturnir að átta sig á því að þessu væri ekki lokið enn, og geymdu sársaukann fyrir okkur. Við vorum núna farin að ganga meðfram einni ánni mestallan tímann, en þess á milli eltum við gömul hófaför í jörðinni, því sjaldnast var greinilegur slóði að fylgja. Veðrið var æðislegt og við sungum gömul kántrílög af fullum krafti.
Þegar við komum yfir eina ána löbbuðum við smáspöl áður en hófaförin skyndilega hurfu. Það hljómar kannski ekki svakalega, en þetta þýddi að nema við gætum fundið slóða eða för, værum við týnd. Það var ekki gott. Við settumst niður uppgefin á eyju í miðri ánni og borðuðum meiri brauð og túnfisk.. Svo var farið að leita. Um hálftíma seinna heyrum við Peter kalla uppfyrir sig: Hófaför! Við fylgdum þessum förum hikandi, en sáum svo að smám saman birtist þessi fíni slóði fyrir framan okkur og við fögnuðum eins mikið og við höfðum orku til. Nú vorum við hinsvegar komin í tímaþröng svo við sprettum úr spori. Slóðinn brekkaði og frumskógurin færði sig þartil við vorum að ganga á grösugu engi. Þá sáum við nokkuð sem fékk okkur öll til að kalla uppfyrir okkur: Manneskja! Ég sé manneskju! Við veifuðum og hlupum til mannsins sem var ásamt öðrum manni að byggja brú yfir ánna sem við höfðum verið að labba meðfram lengi. Hann var nett hissa, en sagði okkur að við værum á réttri leið, og leyfði okkur að fara yfir "brúna" sem var bara hálfbyggð. Hinum megin tók við okkur alvöru malarvegur, og brátt fórum við að sjá fólk ríða hjá á múlösnum, og hús tóku að birtast við veginn.
Núna fór þreytan hinsvegar að segja til sín. Fætur sumra gátu ekki lengur haldið aftur af sársaukanum, og við hægðum á okkur. Við vorum samt enn í tímaþröng því að tjöldunum þurfti að skila fyrir klukkan fimm í Quito. Það endaði þannig að við skiptum okkur í tvo hópa; hraða og hæga. Hægi var fólkið sem gat ekki fengið fæturnar sína til að virka mikið lengur, og við fórum fjögur í hraða hópnum með það að markmiði að koma tjöldunum til Quito sem allra fyrst. Þá tókst mér meðal annars að detta kylliflöt í drullupoll, en enginn tími til að þrífa sig, halda áfram.
Undir lokin, eftir að hafa tekið ranga beygju og labbað hálftíma í burtu frá áfangastað, og eftir að hafa gengið upp fjallið endalausa, vorum við öll úrvinda. Af einskærri heppni fengum við loks far hjá kólumbískum manni á pallbíl, sem hraðaði okkur í bæinn.

Þetta endaði svo allt á yndislegri súkkulaðiköku í Quito: Sjö, illa lyktandi, drullug, og útsogin af blóðsugum. Alsæla!

sí jah! -Shalom