Stórt er spurt

Jæja, það er að koma að þessu. Klukkan er hálf fimm aðfaranótt sunnudagsins 11. febrúar, og því aðeins einn dagur til stefnu. Fólk segir að tíminn líði hratt. Síðustu vikur hef ég ekki verið sammála fólki.

Ég verð að biðjast formlega afsökunar á því að hafa ekki haldið kveðjupartý. Fólk er almennt ekki sátt. Ég þar á meðal. En ég afréð að mamma réði ekki við álagið sem gæti fylgt partýstandi. Mamma er ótrúlega ó-partýsinnuð, og segir hluti eins og; "Æ, ég nenni ekki á Edduna" og "Æ, Salóme ég ætla bara að sleppa því að fara með honum pabba þínum á þessa árshátíð í Lundúnum"
Mamma tilkynnti það hátt og skýrt á sínum tíma að hún ætlaði sér nú að leggjast í afneitun, og myndi halda því ástandi þangað til hún neyddist til að takast á við sannleikann á flugvellinum. Upp á síðkastið er þó veruleikinn farinn að grípa örmum sínum um hana öðru hvoru sem gerir það að verkum að eina stundina er mamma hlæjandi, brosandi, og þá næstu brestur hún í grát. Þó líða aðeins nokkur andartök áður en hún er aftur komin í samt horf. Eins og ekkert hafi í skorist.

Það er vegna þessara geðklofaeinkenna móður minnar sem ég ákvað að veifa rétti mínum til kveðjupartýs.
Annars veit ég ekki um neinn annan sem hefur flutt til útlanda án þess að halda kveðjupartý.
Hm.

Núna held ég á 200 dollurum í vinstri.


Ég er orðin óhuggulega góð í þessum landafræðileik. Gellan er að skora upp í 98%.
Ég tapaði í gettu betur áðan.
Á ég eftir að sakna ykkar?